این نوشته مربوط به دوران ابتدایی بنده است»
عصر یک روز پاییزی است . به تازگی در آژانسی استخدام شده ام. در حال بردن مسافرانی هستم. ناگهان به پشت چراغ قرمز رسیدم. یک یا دو ثانیه هم که نیست، 120 ثانیه است ! بچه های مدرسه ای به خانه بر میگردند.چقدر زیباست!
تق تق تق!
شیشه را پایین کشیدم.
-آقا گل بدم؟
- نه خیلی ممنون.
-حالا یه دونه بخرید.
- نه پسر جان.
او با ناراحتی بسیار قبول کرد و رفت ولی آن چهره مظلوم اجازه نداد تا از او گل نخرم. او را صدا زدم و یک گل از او خریدم.
جوانی هفده هجده ساله در صندلی شاگرد راننده درست بغل دست من نشسته است.صورتش کبود است و از قیافه اش معلوم است که رنج بسیاری. اوو!اوو!اوو! از جا پریدم! صدای گریه ی بچه ای بود که آن مسافر ماشین من شده بود. هنوز 60 ثانیه مانده است. کاری جز زل زدن به خیابان و چهار راه شلوغ که پر از دعوا و تصادف است نمی توان انجام دهم.به خیابان می نگرم . بدتر از هر چیز کف پایم هم می خارد!
ناگهان مردی رنگ سفید و غلیظی بر ماشینم کشید !
-آقا چیکار می کنی؟
-من کارگر شهرداری ام.
- هرکی می خوای باش! پرسیدم چیکار می کنی؟
-ببین جوجه از صبح راه افتادم تو چهار راه ها تا خط کشی های عابر پیاده را پر رنگ کنم. تو واستادی روی خط منم کشیدم رو ماشینت مشکل داری مشکلتو حل کنم.
-ببخشید بابا! چرا عصبانی می شی؟
خلاصه کمی ماشین را عقب کشیدم.
تق!
بووووووووووووووووووق!
-اقا چکار می کنی؟
صدای راننده ماشین عقبی بود .
سرم را از ماشین بیرون آوردم و گفتم :حرف حسابت چیه؟»
-حرف حساب من چیه؟
و قفل فرمان را برداشت و پیاده شد.آمد جلوی ماشین
-بیا بیرون بگم تا حرف حسابم چیه!
-آخه قربون شکل ماهت حالا ما یه حرفی زدیم تو چرا جدی گرفتی؟
خلاصه بادش خوابید و رفت توی ماشینش نشست که ناگهان ماشین خاموش شد.صدای ریختن صبرم را از توی کاسه اش شنیدم. توی این مدت اصلا حواسم به عقربه ی بنزین نبود
دو چرخه سواری از جلو می آید.نهههههههههههههههههههه!
تق!
به ماشین خورد و به هوا پرت شد.
پرق!
بر روی سقف فرود آمد. با هول و ولا از ماشین پیاده شدم تا ببینم چه شده. دیدم چیز خاصی نشده و برای بدل کاری تمرین می کرده.چراغ سبز شد.
بوق!بوق!
هر کسی که رد می شود بد و بیرا می گوید و میرود. بلاخره هر طوری که بود باکمک مسافران. نه! نه! خودم تک نفری ماشین را کنار زدم.
نویسنده: محمدحسین دولت آبادی
درباره این سایت